Διαβάστε ένα πραγματικά πολύ όμορφο κείμενο όπου ο οδηγών αγώνων – δημοσιογράφος Στρατισσίνο θυμάται και διηγείται μνήμες από την Ιστορική Ανάβαση Πιτίτσας :
Μια εικόνα πολλές αναμνήσεις. Ο δρόμος σαν πίστα. Φαρδύς με εξαιρετικό οδόστρωμα. Η ανηφόρα ήθελε τον τρόπο της. Ορμούσες έχανες. Ηρεμούσες ξανά έχανες. Έβρεχε, κέρδιζες… Πάντως ξεκολλημένος άρεσες άλλα ο χρόνος δεν έβγαινε. Άντε βρες που χάνεις. Ξενύχτι και σκέψεις και πάμε πάλι αλλά Κορφιάτης, Αναγνωστου δεν σε άφηναν να αναπνεύσεις. Μέτα στο γκρουπ 2 θυμάμαι Τσαφ και Βαγγελη Λιγνό. Ήρθε ο Λεωνίδας, ανέβασε ψηλά τον πήχυ. Ωραία man to man με Αγγλουπα, όταν ο Μάκης βελτίωνε χρόνους με το Σεβρον…. Εύκολη η πρόσβαση, ακίνδυνες οι δοκιμές, ζούσαμε πολλές ημέρες εκεί. Στο Τζάκι, στο Αχαΐα, στο ΡΙΟ, παλαιότερα στο Αλεξαντερ. Φιλόξενοι οι άνθρωποι, ενθουσιώδεις και ενημερωμένοι οι θεατές που πλημμύριζαν το βουνό και στις επίσημες δοκιμές. Είχαν ωραίους δικούς τους που κέρδιζαν, αλλά μας χειροκροτούσαν όλους. Ανηφορίζοντας περνούσαν από δίπλα μας όπως είχαμε σταθμεύσει στα αυτοσχέδια πιτς και μιλούσαμε μαζί τους ως γνωστοί από χρόνια. Η οργάνωση ήταν τέλεια από τον ΑΟΠ. Τυπικά και ουσιαστικά. Σημαντικοί άνθρωποι της όμορφης πόλης που σημάδεψε για καιρό και την προσωπική μου ζωή, κοσμούσαν το ΔΣ, όντας ο τέλειος οικοδεσπότης. Είχαν επίπεδο, το λένε κλάση και οι όποιες διαφωνίες, με τον κ, Γιώργο Πραποπουλο -RIP με την καφέ με μέσα μπεζ δέρμα 525 κ με τον Μάρκο Καπετανάκη με το καπέλο του και την ασημί 2002.
Ο αδελφός του Κυριάκου, θείος των δικών μου, των “βαρεμένων” του Automoto Patras. Φυσιογνωμία ο κ. Βασίλης Βασιλείου με το μουστάκι και την μπλε Beta κουπέ, ήταν και ο πλέον διαλλακτικός. Ήταν όλοι τους οικοδεσπότες. Κοινός παρανομαστής, ο κ. Νίκος Μιχαλόπουλος, ο Τεχνικός μας, πατέρας του Ηλία, σημαντικός φίλος του Κώστα Φερτακη, εισπράξαμε και την προσωπική του φιλοξενία χάρη στη σύζυγό του, σε συνδυασμό με το Αχαιός που κερδίσαμε το 84. Ήμουν πολυ δεμένος με τον αείμνηστο Αντώνη Κορφιάτη. Συνεργαστήκαμε αφού οι Κομπομοτιβ έδεναν περίφημα στο Εσκορτ.
Τη δουλειά την έκανε ο Μιχάλης Δεληγιάννης, ένας υπέροχος άνθρωπος, ενώ δεν ξεχνώ τον Γιώργο και τον Λάκη τα αδέλφια του Αντώνη. Σεμνοί και δουλευταράδες. Θυμάμαι ότι τάπα πήγαινε ένας πολύ συμπαθής συναθλητής μας που ζούσε πολύ και στην Αθήνα. Οδηγούσε το Ραλλυ 3 του Χουρ που πετούσε εκεί (μεγάλωσα ξεχνάω ο απαράδεχτος), ενώ και εκεί ανέβαιναν γρήγορα και άρεσαν τότε, ο αείμνηστος ΗΒΗΞ και ο Πήγασος, όπως αργότερα ο Δημήτρης με το Χ19 και ο Μανθος με το ΤΤ. Σταθερή αξία ο Νικόλας Περατινός, δεν πρόλαβα Ελιο με το 500, ενω ο τεράστιος της περιοχής ο Πάνος Σπυρόπουλος έγραψε στα Ράλλυ. Έτσι τα θυμάμαι, δεκτό οτι ξέχασα μισή ντουζίνα καλύτερους μας, αλλα χαμογελάστε και πηγαίνετε αύριο βουνό να δείτε και τους διεθνείς και ωραίους τοπικούς που πυροβολούν. Λέει και Αξίζει και οι επιδόσεις ξεπερνούν τις αναμνήσεις και τα πλήκτρα.”
ΦΩΤΟ : Αρχείο Μάρκου Ν. Καπετανάκη
