Πέρασε και όλας ένας χρόνος.
Ήταν 31 Δεκεμβρίου 2017 όταν λίγες ώρες πριν έρθει ο καινούργιος χρόνος, η οικογένεια των αγγέλων έγινε ακόμα πιο πλούσια. Ακόμα πιο όμορφη. Ακόμα πιο χαμογελαστή.
Ήταν εκείνο το απόγευμα που χτύπησε το τηλέφωνο, όχι για να ακούσω ευχές, αλλά κακά μαντάτα. Χάσαμε τον Αλκίνοο. Έτσι ξαφνικά Από την μια στιγμή στην άλλη. Χωρίς προειδοποίηση.
Δεν χωράνε πολλά λόγια. Αρκεί πως δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ. Άλλωστε ο Παππούς Μάρκος Ν. Καπετανάκης τα λέει όλα μέσα σε λίγες γραμμές.
…Μικρέ μου πρίγκηπα ….
…..Ήταν 25 Ιούνη του 1998 , όταν ήρθες στον κόσμο …
…..Θυμάμαι…. σε πήρα αγκαλιά , ένα μικρό τόσο δα “φασολάκι” ήσουνα, για να σε καλωσορίσω στην ζωή μας….
…..Θυμάμαι …σου μίλαγα για τη ζωή…..για τα πράγματα που μαζί θα φτιάχναμε…..
…..& εσύ , λες & καταλάβαινες τι σου ψιθύριζα, μου χάρισες το πρώτο σου χαμόγελο…..
…..Ένα χαμόγελο που θα σε χαρακτήριζε ,στην σύντομη ζωή σου…..
..Το ” χαμογελαστό παιδί” , έλεγαν όσοι σε γνώρισαν …
…Ποιος θα περίμενε πως, μόλις 19 χρόνια μετά , σαν σήμερα (31/12/2017) , θα σε ξανάπερνα αγκαλιά , 2 μ. άντρας πια, για να σε αποχαιρετήσω τούτη τη φορά, που μου έφευγες …
…Θυμάμαι λεβέντη μου , πως πάλι στο πρόσωπό σου ,χαραγμένο ένα χαμόγελο είχες ….
… έκφραση πόνου ,είπαν …..
…Γιατί είπα, γιατί να πονάει ???
Τι έκανε που να του αξίζει ο πόνος ????
…Εξάλλου ήσουν δυνατός & όταν πόναγες δεν το έδειχνες….!!!!
… Λεβέντη μου,
..Πόσα πολλά είχαμε σχεδιάσει να κάνουμε μαζί….!!!
..Δεν προλάβαμε ….
Πάντως την υπόσχεση που σου έδωσα ,τότε που σε κράτησα για τελευταία φορά αγκαλιά ,την κρατάω …
Την προσέχω….
…..Μου λείπεις “φασολάκι” μου…
..& θα μου λείπεις, ως την στιγμή που θα ξαναβρεθούμε….!!!!!!
Καλή αντάμωση Λεβέντη μου…..!!!
Ο ” παππούκας ” σου.
