Μια επιστολή έντονης διαμαρτυρίας μας απέστειλε ο Τάκης Κούρος, ο οποίος είχε μεταβεί στην Σπάρτη για να καλύψει δημοσιογραφικά Αγώνα της ΑΜΟΤΟΕ και τον τραυμάτισε μοτοσυκλέτα, που μετείχε στον Αγώνα.
Σας την παραθέτουμε αυτούσια κάτωθι :
Με λυπεί η συμπεριφορά της ΑΜΟΤΟΕ απέναντι στο σοβαρό τραυματισμό μου!
Στις 17 Νοεμβρίου 2019 σε αγώνα MOTOCROSS που έγινε λίγο έξω από την Σπάρτη και διοργάνωνε η Λέσχη Μοτοσικλέτας Σπάρτης με την έγκριση της ΑΜΟΤΟΕ (Πανελλήνια Ομοσπονδία) ενώ κάλυπτα ειδησεογραφικά τον αγώνα είχα ένα σοβαρό ατύχημα όπου παραλίγο να μου κοστίσει και την ίδια μου την ζωή.
Με λυπεί η στάση της Ομοσπονδίας και συγκεκριμένα της διοίκησης απέναντι σε ένα άνθρωπο οποίος έχει στηρίξει της προσπάθειες του μηχανοκίνητου αθλητισμού και πόσο δε της συγκεκριμένης ομοσπονδίας μέσω των αγώνων που διοργανώνει η Λέσχη Μοτοσικλέτας Σπάρτης.
Έχουν περάσει 7 μήνες και δεν σήκωσε κανένας τους από τν ομοσπονδία το τηλέφωνο να με ρωτήσει αν είμαι καλά , απλά και ανθρώπινα .
Όταν επίσης μετά από 7 μήνες προσπάθησα να μάθω αν υπήρχε ασφάλιση (ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία) του αγώνα όπως προβλέπεται από το νόμο και αν είχε γίνει αναγγελία του ατυχήματος, η απάντηση από την Ομοσπονδία ήταν:
“Κάντε μας αίτηση θα το περάσουμε διοικητικό συμβούλιο και θα σας απαντήσουμε».
Σε επόμενη τηλεφωνική επικοινωνία με την ΑΜΟΤΟΕ (15 ημέρες μετά) η απάντηση για την εξέλιξη του αιτήματος «Αν υπάρχει ασφάλιση και αν έχει γίνει αναγγελία του ατυχήματος» ήταν αποστομωτική…
«Θα συνεδριάσει το διοικητικό και αν κρίνει ότι πρέπει να σας απαντήσει θα σας απαντήσει»
Ενώ θα έπρεπε να ενδιαφερθούν αυτοί για ένα άνθρωπο που κόντεψε να χάσει ην ζωή του, η απάντηση τους και στάση τα λέει όλα.
Οι αναβάτες αγωνίζονται και αγαπάνε αυτό που κάνουν και προσπαθούν με μεράκι και προσωπικό κόστος τις περισσότερες φορές να συμμετέχουν και να αγωνίζονται, όπως και οι Λέσχες και τα μέλη τους κάνουν την προσπάθεια τους υπεράνθρωπες προσπάθειες για να πραγματοποιήσουν έναν αγώνα.
Είναι κρίμα η στάση αυτή της διοίκησης της ΑΜΟΤΟΕ ως προς το ατύχημα , να εμπλέξει σε δικαστικές αίθουσες, αναβάτη μηχανής , Λέσχη Σπάρτης είτε όποιος άλλος είναι υπεύθυνος για την διεξαγωγή του εν λόγω αγώνα. Διότι από την στιγμή που δεν υπήρχε και ούτε υπάρχει διάθεση συνεργασίας από την ΑΜΟΤΟΕ, τότε υποχρεούμαι να κινηθώ κατά παντός υπευθύνου, δεν το θέλω αλλά είναι μονόδρομος.
Είναι κρίμα γιατί μια ιστορική Ομοσπονδία όπως αυτή της ΑΜΟΤΟΕ που έχει προσφέρει τόσα πολλά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό να αντιμετωπίζει με τέτοιο τρόπο έναν άνθρωπο που παραλίγο να χάσει την ζωή του.
Εδώ οφείλω να σημειώσω ότι βρισκόμουν σε χώρο που μου υπόδειξαν , στο σημείο που βρίσκονταν και άλλοι συνάδερφοι (δημοσιογράφοι-φωτογράφοι) αλλά και ο δήμαρχος της Σπάρτης κ.Πέτρος Δούκας οποίος βρισκόταν ακριβώς δίπλα μου.
Οι Λέσχες που εκλέγουν την διοίκηση της Ομοσπονδίας (ΑΜΟΤΟΕ) ίσως θα πρέπει να σκεφθούν σοβαρά και να συνυπολογίσουν την επόμενη φορά που θα τους δοθεί η ευκαιρία να επιλέξουν τους εκπροσώπους τους ποιοι θα είναι αυτοί θα ορίσουν στην διοίκηση , για να μην βρεθούν αντιμέτωπη σε άσχημες καταστάσεις.
Ο κ.Θανάσης Λυκούσης πρόεδρος της Λέσχης Μοτοσυκλέτας Σπάρτης όπως μου ανέφερε επικοινώνησε πολλές φορές με την ΑΜΟΤΟΕ και μου ανέφερε χαρακτηριστικά: ’’Τάκη έχω έχω μιλήσει μαζί τους πολλές φορές του ζητάω να βοηθήσουν να λήξει το θέμα. Τους έχω ρωτήσει για το θέμα της ασφάλισης (όπως προβλέπεται από το νόμο) ,και ποια είναι η εταιρεία επίσης αν έχει γίνει αναγγελία του ατυχήματος του αγώνα για να σε ενημερώσω αλλά δεν έχω απάντηση. Δεν έχω τι άλλο να κάνω, κάνε ότι καταλαβαίνεις σηκώνω τα χέρια ψηλά».
Οι αγώνες πρέπει να γίνονται αλλά κάτω από καλύτερους όρους και συνθήκες , να τηρούν την νομιμότητα και την ασφάλεια. Τα ΜΜΕ στήριζαν και στηρίζουν τους αγώνες της ΑΜΟΤΟΕ, όμως αυτή την ιδιαίτερη στιγμή που έγινε ένα ατύχημα, έπρεπε και η Ομοσπονδία να δείξει την δική της στήριξη και το ανθρώπινο πρόσωπο της.
Λυπάμαι ειλικρινά για την «μελανιά» στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού…την οποία δεν την έκανε το ατύχημα, αλλά η «προσβλητική» συμπεριφορά της ΑΜΟΤΟΕ απέναντι σε ένα τραυματία!
Να σημειώσω επίσης ότι ο αγώνας δεν διεκόπη την ώρα του ατυχήματος, η τραυματιοφορείς διέσχιζαν κάθετα την πίστα με το φορείο και εμένα επάνω!
