Του Μάρκου Κ. Καπετανάκη
Πριν λίγες μέρες μια επίσημη ανακοίνωση από τον ίδιο τον Υφυπουργό Αθλητισμού Λευτέρη Αυγενάκη, αναζωπύρωσε τις ελπίδες μας, πως θα δούμε και πάλι σύντομα τον Εθνικό μας Αγώνα, να φιγουράρει στο καλεντάρι του WRC.
Δεν νομίζω πως ανα την Ελληνική περιφέρεια θα βρεθεί έστω και ένας, που να μην θέλει να διεξαχθεί το Ράλλυ Ακρόπολις, με την αίγλη και την ποιότητα που του αρμόζει και να γράψει ακόμα μερικές σελίδες στην ιστορία των Παγκόσμιων Αγώνων.
Και στην τελική αν βρεθεί κάποιος, θα είναι 1-2 κλασσικοί καναπέδάτοι που τους φταίνε όλοι και όλα και έχουν κρίση λίγο πιο μεγάλη μέχρι και από τον θεό. Βέβαια, αυτούς δεν τους λογαριάζουμε, όσοι έχουμε κοινό παρονομαστή την “ρόδα” και δόξα το θεό μέρες που είναι, είμαστε πολλοί.
Συν και πλην
Ας δούμε όμως τα θετικά και τα αρνητικά όλης αυτής της αναστάτωσης, ξεκινώντας με την κυρίαρχη ερώτηση ΠΟΙΟΣ θα κάνει το Ράλλυ Ακρόπολις.
Πιστεύει κανείς πως η σημερινή Διοίκηση της ΟΜΑΕ είναι ικανή να φέρει εις πέρας μια τέτοια διοργάνωση, με δεδομένο πως το 95% του σημερινού προσωρινά ορισμένου Διοικητικού Συμβουλίου, δεν έχουν ιδέα από την Διοίκηση του Ελληνικού MotorSport και πόσο μάλλον από την διεξαγωγή ενός Παγκόσμιου Αγώνα.
Βάζουμε λοιπόν στην ζυγαριά ένα δεδομένο πως το σημερινό ΔΣ και η ΕΠΑ, έχουν καλές προθέσεις και κέφι, αλλά ΜΗΔΕΝ εμπειρία.
Επιτροπή Διοργανώσεων Μηχανοκίνητου Αθλητισμού
Πάμε τώρα στην Επιτροπή Διοργανώσεων Μηχανοκίνητου Αθλητισμού, που συστάθηκε από τον Υφυπουργό, με στόχο την επιστροφή των Παγκόσμιων και Ευρωπαικών διοργανώσεων στην χώρα μας.
Η επιτροπή απαρτίζεται από 15 μέλη, από τα οποία την φράση “Διοργάνωση του Ράλλυ Ακρόπολις” γνωρίζουν ΜΟΝΟ τα δύο. Η Ανίτα Πασσαλή και ο Παυλος Αθανασούλας. Όλοι οι υπόλοιποι είναι άνθρωποι του χώρου, που σίγουρα μπορούν να προσφέρουν, αλλά όχι να διοργανώσουν.
Συνοψίζοντας ως εδώ. Έχουμε ΔΣ ΟΜΑΕ, ΕΠΑ και την Επιτροπή με ποσοστό 95% μηδέν γνώση επί του θέματος, με τα θετικά όμως να μην είναι αμελητέα ποσότητα, βάζοντας στην άλλη μεριά της ζυγαριάς, την για πρώτη φορά στα χρονικά, ανοιχτή στήριξη της Πολιτείας προς τον θεσμό, αλλά και την σοβαρότητα και την όρεξη των στελεχών σε όλα τα επίπεδα.
Τελικά μπορεί να γίνει το Ράλλυ Ακρόπολις;
Μάλλον η φράση “εμπρός, πίσω” που φώναζε ο Περίανδρος Πώποτας από την γνωστή σειρά, θα πρέπει να μας γίνει δόγμα, αν θέλουμε να διοργανώσουμε και πάλι τον Διεθνή μας Αγώνα.
Και ας ξεκινήσουμε, από τα “κεφάλια” του Αγώνα με πρώτο στην κατάταξη το όνομα του Αλυτάρχη. Τα τελευταία Ακρόπολις ο Νίκος Μανώλης είχε αυτόν τον ρόλο, παίρνοντας την σκυτάλη από την Ανίτα Πασσαλή. Πόσες πιθανότητες δίνεται στην σημερινή διοίκηση της ΟΜΑΕ να επιλέξει τον Νίκο Μανώλη;
Από την άλλη θα μπορούσε να επιστρέψει στο “τιμόνι” η Ανίτα Πασαλή που λόγω προσωπικών ζητημάτων της, έχει “χαθεί” από τους Ελληνικούς Αγώνες, όμως είναι ο μοναδικός ισχυρός κρίκος που συνδέει την Ελλάδα με την FIA και αδιαμφισβήτητα το ξέρει το “παιχνίδι” καλύτερα από τον καθένα ;
Έχει τα “κουράγια” ο Αντώνης Χατζημιχάλης να αναλάβει πάλι το πόστο του στον τομέα της ασφάλειας των Ειδικών Διαδρομών, αφού τόσα χρόνια δυστυχώς δεν δημιουργήθηκε διάδοχη κατάσταση;
Θα βρεθεί ένας Νώντας Φατούρος, ώστε να κάνουμε και πάλι την διαφορά, όπως τότε, με την υπερειδική στο ΟΑΚΑ;
Υπάρχει άνθρωπος, που μπορέσει να δημιουργήσει ένα Γραφείο Τύπου, αντάξιο της φήμης του Εθνικού μας Αγώνα; Ή μήπως και εδώ θα πρέπει να κοιτάξουμε “πίσω”;
Υπάρχουν Λέσχες – Αθλητικά Σωματεία που μπορούν να φτιάξουν “συνεργεία” για την κάλυψη των αναγκών ή θα βασιστούμε πάλι σε εθελοντές με μηδενική εμπειρία;
Τελικό συμπέρασμα
Δεν μπορώ να μην συμπεράνω, πως το μεγαλύτερο πρόβλημα πλέον των Ελληνικών Αγώνων είναι και η ελλιπείς στελέχωση και μάλιστα με μειωμένο επίπεδο, καθώς τα τελευταία 20 χρόνια δεν “εκκολάψαμε” την επόμενη γενιά.
Ο μέσος όρος ηλικίας είναι αποκαρδιωτικός και η Διοίκηση της ΟΜΑΕ κάτι πρέπει να κάνει ΑΜΕΣΑ για αυτό………….
Κρατάω την αισιοδοξία μου στο φουλ και ονειρεύομαι την επιστροφή του Εθνικού μας Αγώνα στο Παγκόσμιο Καλεντάρι, βασιζόμενος στην θετική διάθεση ΟΛΩΝ, την σιγουριά πως ΟΛΟΙ θα αφήσουν την μικροπολιτική στην άκρη και το ιστορικό δεδομένο, πως ο Έλληνας πάντα τα καταφέρνει, έστω και την τελευταία στιγμή.
