Το ημερολόγιο έγραφε 31 Μαρτίου 1982 όταν ακούστηκε το πρώτο κλάμα του Χρήστου και για πρώτη φορά η κ. Νούλη (έτσι την μάθαμε) τον κράτησε στην αγκαλιά της και έκανε τον κ. Περικλή έναν ευτυχισμένο πατέρα.
Τα χρόνια πέρασαν με τον Χρήστο να μεγαλώνει, να τελειώνει το σχολείο και τις σπουδές ενώ κάπου το 2005 γνωρίστηκε με το Νίκο, αφού έκαναν μαζί την θητεία τους (λέμε τώρα θητεία στην αεροπορία) με το “παρεάκι”, να μεγαλώνει με την δικιά μου προσθήκη και τους δεσμούς να κρατούν μέχρι την τελευταία σχεδόν αναπνοή στις 16 Απριλίου του 2025.
Ήταν εκείνη η μέρα που ο Χρήστος τις πρώτες πρωινές ώρες άφησε την τελευταία του πνοή, νικημένος από την επάρατη νόσο, που δυστυχώς έπαιξε απέναντί του “στημένο” παιχνίδι με σύστημα την φουλ επίθεση. Δυστυχώς η άμυνα “ζώνης” που έπαιξε ο Χρήστος δεν ήταν αρκετή και έτσι έχασε το τελευταίο του παιχνίδι, προδομένος από δυνάμεις, κάτι που δεν είχε μάθει να κάνει στην ζωή του, ως γνήσιος “μπασκετικός” και “μηχανοκίνητος”…
Λίγα χρόνια μετά από την πρώτη γνωριμία τα μονοπάτια έσμιξαν και στον επαγγελματικό τομέα, ενώ κάπου το 2012 υπήρξε η πρώτη ιδέα για ένα blog που να γράφει καθημερινά για τον Μηχανοκίνητο Αθλητισμό, διδαγμένοι από το υπερμέγιστο RALLY.GR (που λείπει όσο τίποτα άλλο στο σημερινό διαδικτυακό κόσμο).
Το 2013 λοιπόν έγινε πράξη το automotopatras.gr με την τεχνική υποστήριξη από τον κ. Τρύφωνα και τον κ. Χρήστο, ξεκινώντας ένα όμορφο και μαγικό ταξίδι με “μικρές βαλίτσες”. Το 2014 πήραμε τις πρώτες μας φωτογραφικές μηχανές. Που να φανταστούμε πως με τις παρότρυνση του “συχωρεμένου” Χρήστου Μπαντούνα (σήμερα κλείνει ένα χρόνο) και τις παρέας του (photorallypress), θα “μπλέκαμε” σε μονοπάτια δύσβατα και δαπανηρά. Μας άρεσε. Δεν το κρύψαμε ποτέ. Μας άρεσε και προσπαθήσαμε.
Το ταξίδι αυτό έγινε “υπερατλαντικό” και μέχρι σήμερα, ενημερώνει τον κόσμο καθημερινά (όσο μπορούμε, αφού δεν είναι η κύρια δουλειά μας) ότι αφορά τους 2 και 4 τροχούς, με τις συνεργασίες να δίνουν και να παίρνουν, με σταθμό την συνεργασία με την Εφημερίδα “Πελοπόννησος”, όπου το 2017 είδαμε το πρώτο τεύχος να εκτυπώνεται και τα όνειρά μας να γίνονται πραγματικότητα.
Ο παρονομαστής δεν ήταν κοινός μόνο στα “πλήκτρα” και τα “κλικ”. Το “πρόβλημα ήταν γενικά η “ρόδα”. Πέραν λοιπόν της φωτογραφικής και δημοσιογραφικής ενασχόλησης, ο Χρήστος έκατσε πολλές φορές στο μπάκετ και συμμετείχε σε αγώνες, ενώ πολλές φορές έπιασε και το τιμόνι μιας διοργάνωσης αγώνα, ή εκδηλώσεων. Σημαντικά κομμάτια της ψυχής του, η Ανάβαση Αρχαίας Αιγείρας, τα Super Lap αλλά και το Patras Motor Show.
Δεν ξέρω αν θα είναι όλα ίδια από εδώ και πέρα. Δεν ξέρω αν έχω καν κουράγιο να συνεχίσουμε να γράφουμε και να υπάρχουμε. Το κενό μεγάλο…
Αντίο Χρήστο.. Αργά ή γρήγορα θα τα ξανά πούμε…
